Jong geleerd, is oud gedaan...

Jong geleerd, is oud gedaan….

“Deed jij vroeger veel staren toen je klein was?” vroeg ze aan mij.

Ik zat vorig jaar samen met mijn moeder bij een bloemensceance, toen die vraag aan mij werd gesteld door het medium.

Ik keek even opzij naar mijn moeder en vroeg lachend; “Deed ik dat?”

Maar eigenlijk wist ik dat wel van mezelf, dat ik dat vaak deed, en misschien niet zo zeer staren, maar wel observeren, intünen, aftasten.

Van kleins af aan deed ik dat idd. Altijd aftasten hoe de sfeer om mij heen was zodat ik me daar op af kon stellen (aanpassen).

En toen vroeg de vrouw, met een mooi bosje bloemen in haar hand;” ben jij heel iets anders gaan doen dan dat jouw schoolpad deed vermoeden?” En daarbij maakte ze met haar arm een grote beweging, wat duidde op “een grote omweg”.

“Ja, dat klopt”,zei ik. “Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik mensen zou gaan coachen”.

“Maar je zit wel op het juiste pad”, zei de vrouw, “want dit past bij jou”, zei ze er achteraan.

“Wauw, dat is een mooie bevestiging” dacht en voelde ik.

“Maar”,.. zei ze toen nog…”Je bent er nog niet helemaal klaar voor..”

“Dit is echt de juiste stroming voor jou, maar je bent er nog niet helemaal klaar voor”.

“Het heeft nog wat tijd nodig”.

En daar had ze helemaal gelijk in, dat voelde ik ook.

Coaching, mensen begeleiden op hun pad past helemaal bij mij. Van kleins af aan was ik al geïnteresseerd en geboeid door verhalen van mensen.

Geboeid door wat mensen mee maakten in hun leven.

Ik weet nog dat er op de basisschool kinderen bij mij in de klas zaten of kwamen die in een kindertehuis in het dorp woonde. En ik weet ook nog hoe ik ze een luisterend oor bood bij hun verhalen, hoe boeiend ik die verhalen vond, en hoe ik er ook voor ze wilde zijn.

Toen al.

Maar precies wat de vrouw zei..”ik was er nog niet helemaal klaar voor”.

Nog niet zo lang voor die boemenscéance was mijn vader overleden en dat had een hoop los gemaakt in mij. Niet alleen verdriet, maar ook oude pijn en verlangens wat logischerwijs weer omhoog was gekomen en wat nog zijn plekje zocht in mij.

Ik had mezelf vooral nog heel hard nodig in die fase kan ik nu zien.

“Dat staren (intünen), wat jij zo jong al deed, dat kun jij heel goed gaan gebruiken in je werk”, zei de vrouw nog. “Jij voelt en ziet wat er bij een ander mis gaat, wat mensen zelf vaak nog niet zien, en daar kun jij anderen heel goed bij gaan helpen”.

Wauw, wat bijzonder bedacht ik me later..

Hoe een onbewust aangeleerde eigenschap later nog zo van pas zou gaan komen in mijn werk en verdere leven.

“Achteraf wist je het van te voren” zeggen ze wel eens, en dat gaat in dit geval zeker op!

En of ik er nu wel klaar voor ben?

Die vraag heb ik mij uiteraard meerdere keren gesteld.

En nu voel ik;”Ja”.

Ik ben er klaar voor.