Zomaar een zaterdagmiddag in januari. De sneeuw van gisteren is al weer weggesmolten. Hier en daar nog een wit plukje. Hoe anders het de ene dag kan zijn dan de andere dag.
Sinds mijn man laatst de zolder bij zijn ouders mee heeft helpen opruimen staat er weer een oude platenspeler in onze kamer. Heerlijk om onze oude singeltjes en platen weer te kunnen draaien! Zo draaide ik nog als jong meisje mijn singeltjes grijs van mijn jeugdhelden, nu zingen mijn eigen dochters in koor mee;” Living on a Prayer!!!” Waar is de tijd gebleven?!
Het was ook in die tijd dat mijn vader het heerlijk vond om op zondagmiddag zijn platen, later cd’s, van o.a. de Dire Straits te draaien. In gedachten zie ik hem nog genieten op de bank, met zijn ogen dicht en de stereo op een volume waar de buren vermoedelijk niet blij mee waren… Waar droomde hij heen op die momenten? vraag ik me nu af. Waar dacht hij aan? Waar mijmerde hij over? Ik zal er altijd naar moeten blijven gissen, ik zal het nooit weten, aangezien mijn vader een gesloten man was en niet over zijn gevoelens sprak.
Één van de weinige keren dat ik hem zag huilen was na het overlijden van Freddie Mercury, de zanger van Queen. Muziek kon hem diep raken, dat zie en voel je als kind.
Nu heb ik zelf, op deze zaterdagmiddag, de L.P. van de Dire Straits opgezet, en nog steeds vind ik het heerlijke muziek! Bij elk nr. wat voorbij kom krijg ik weer een ander gevoel. Van het ene liedje wordt ik heel blij, bij een volgende springen de tranen in mijn ogen.
Nadine is met een vriendinnetje koekjes aan het bakken in de keuken en plots zegt ze;
”Hé mama….. dit liedje…. Dat is het liedje van opa zijn dinge….” “Ja klopt meid”, zeg ik. Het is idd het lied waarvan hij altijd heeft gezegd; ”Dit lied is mijn begrafenislied”. En volgende maand is het alweer een jaar geleden dat we met velen anderen naar dat lied geluisterd hebben.
En hoe verdrietig ik er nu nog van kan worden als ik er naar luister,.. wat ben ik blij met de muzikale genen en liefde voor muziek van mijn vader.
Maar het gevoel wat overheerst is toch wel de dankbaarheid denk ik. Dankbaar dat ik met liefde in mijn hart aan mijn vader terug kan denken. De omgang was niet altijd makkelijk, en een tijd lang is het contact er ook niet geweest. Maar wat ben ik blij dat ik dankzij de inzichten die ik de afgelopen jaren op heb gedaan het contact weer aan ben gegaan.
Wat als ik dat niet gedaan had…? Hoe had ik er dan nu bij gezeten op deze zaterdagmiddag? Gelukkig hoef ik me daar niet mee bezig te houden. Ik heb op tijd mijn vader weer in mijn hart kunnen sluiten, wat een geluk...
Reactie schrijven